W epoce wiktoriańskiej, w której preferowano koty o gęstej, bujnej sierści bardzo szybko zdobyły popularność. Pierwsze koty perskie białe były zaprezentowane na wystawie w 1903 roku na pokazie kotów w Londynie. Uważa się, że koty te są skrzyżowaniem tureckich kotów angorskich oraz kotów importowanych z Persji. Istnieją trzy odmiany barwne tych kotów: białe niebieskookie, białe, pomarańczowookie oraz róznookie: jedno oko jest niebieskie, a drugie pomarańczowe.
Pierwsze koty perskie były niebieskookie: w -61
Oczy ciemnoniebieskie. Charakterystyczna niebieska barwa oka wiąże się często z głuchotą tych kotów. Wada ta prawdopodobnie spowodowana jest przez gen powodujący niebieskie zabarwienie oka. Niestety próby całkowitego wyeliminowania tej wady nie powiodło się. Na wystawy
i do hodowli dopuszcza się tylko koty, które otrzymały weterynaryjny atest słuchu świadczącym o dobrym słuchu kota. Koty, które nie przeszły atestu niedopuszczone są do hodowli i nie mogą brać udziału w wystawach kotów rasowych. Mogą być wspaniałymi towarzyszami w domu mimo nieco utrudnionego kontaktu z człowiekiem.